In dit leven gaat het er niet om WAT je bent, maar WIE je bent. In dit blog neem ik je mee in een klein avontuur die ik meemaakte op jonge leeftijd. Dat ik vroeger eigenlijk al wist wat mijn bestemming was hier op aarde. Dat ik toen al voelde dat ik een missie had.

Vroeger ging ik naar het mooie Ameland. Mijn opa en oma namen me daar al mee naar toe toen ik baby was, tenminste voor zover ik me kan herinneren door de verhalen die zij me vertelden. Mijn opa en oma hadden daar een caravan met een vaste staplaats.

Wat ik me gek genoeg nog herinnerde, toen ik 6 jaar oud was, dat ik vaak over het strand liep met mijn opa en oma. Op het strand vond ik altijd allerlei dingen, maar de dieren vond ik het meest interessant.

De kwallen, de schelpen, de pieren en de zeesterren die vaak bij vloed mee werden gevoerd door de harde stroming van de zee.

Ameland was het eiland van mijn opa en oma, maar ook dat van mij, nog steeds.
Een eiland waar je je vrij kunt bewegen in je hoofd en dit ook echt voelt, elke keer weer.

Ik wil je meenemen en vertellen over een keer dat ik over het strand liep en dat daar mijn missie van mijn leven al duidelijk werd.

Eb

Toen ik een jaar of 6 was waren we weer op het mooie Ameland. Ik was met mijn paps en mams een weekendje op bezoek bij mijn opa en oma.

Het was net eb en de zee begon zich alweer terug te trekken toen we het strand op kwamen. Ik en mijn opa en oma. Paps en mams bleven in de caravan.

We liepen over het strand, de zon scheen en de wind blies door mijn blonde haren die ik vroeger nog had, haha.
Het was een dag in 1991 van de vorige eeuw.

Het was een geweldige dag in de zomer van 1991.

Mijn fascinatie voor dieren ontwikkelde zich niet, die was er al vanaf jongs af aan.
Dieren hielpen mij op 6 jarige leeftijd al te leren hoe je kunt ‘zorgen’ en ‘respect’ te hebben voor alles wat leeft.

Op het strand kon ik altijd lekker rennen, vallen en weer opstaan. Lekker wroeten in het zand en de vrijheid voelen die je in alles kon zien, ruiken, proeven en voelen.

Complete vrijheid, heerlijk.

Opa zei tegen me; kom Jeff, we gaan een stukje lopen over het strand! Zo gezegd zo gedaan. Ik pakte mijn opa zijn hand vast en we gingen lekker lopen. Oma ging ook gezellig mee.

De zeesterren riepen me

We liepen een aantal minuten en ik kwam ineens allemaal zeesterren tegen. Voordat ik het wist liet ik de hand van mijn opa los en pakte ik de zeesterren op. Ik legde ze 1 voor 1 in een golf van zeewater om weer naar de diepte van de Noordzee af te reizen.

Ik zag de vele zeesterren liggen en om elke meter liet ik mijn opa zijn hand weer los om de beestjes in de golven te leggen zodat ze weer in hun natuurlijke habitat terecht kwamen. Ik wilde ze redden!

Ik hoorde dat elke zeester mij riep om ‘m weer in het water te helpen, ze waren bang dat ze dood gingen. Elke zeester die ik zag, hielp ik weer in het water.

Mijn oma zei tegen me; Jeff, nu even opa zijn handje vasthouden. Ik hield mijn opa zijn hand 2 tellen vast en toen zag ik alweer meerdere zeesterren liggen en ik rende voor hen uit om er heen te gaan.

Opa zei tegen mij dat het de natuur was dat de zeesterren aanspoelden door de harde stroming van de zee, maar ik wilde niet luisteren en ik ging door met elke zeester weer in het water te leggen.

Ik wil ze redden!

Mijn opa zei dat ik nu moest stoppen want we moesten doorlopen. Ik werd boos en ik schreeuwde uit dat ik het niet wilde. Ik wil niet lopen!

Opa; Jeff, je kunt niet alle zeesterren redden, zo is de natuur nu eenmaal. Ik zei dat ik dat niet wilde horen. Ik wil niet stoppen! Ik wil ze redden!

Mijn opa en oma liepen een stukje verder en ik bleef stil staan. Mijn opa hield me nauwlettend in de gaten en riep op een gegeven moment mijn naam; Jeff! Opa en oma gaan verder! Kom, dan gaan we terug naar de caravan om een lekkere warme choco te drinken!

Toen wist ik het al

Ik zei; ik wil straks wel een warme choco. Ik ga eerst alle zeesterren redden! Als ik alle zeesterren weer terug in het water heb gelegd en er overleeft er 1, ook al is het er maar 1, dan weet ik dat ik mijn best heb gedaan.

Toen wist ik het al, nu weet ik dat ik het toen al wist. Mijn missie op deze aarde.

Jaren lang heb ik moeten strijden met mezelf, zocht ik naar zingeving en betekenis. Maar diep van binnen wist ik het gewoon. In mijn hart wist ik waarom ik hier was.

Nu jaren later weet ik waarom ik dat deed, waarom ik elke zeester in het water wilde leggen.

Mijn missie

Mijn leven is gevormd door verschillende omstandigheden, gebeurtenissen, trauma’s, angsten, depressies, verslavingen en elke ervaring die ik heb opgedaan. Alles wat ik heb meegemaakt accepteer ik volledig en wat ik nog niet geaccepteerd heb, daar ben ik mee bezig.

Veelal van het verleden is niet zoals ik het gewild of gepland heb. Het is me overkomen en dat heeft mij gevormd tot de persoon wie ik nu ben en nog steeds, groei ik.

Weetje, ik wil nuttig zijn voor de ander en de ander ondersteunen naar een beter, mooier en positiever leven. Dat is de reden waarom ik doe wat ik doe.

Ik weet dat het kan. Ook al voel je geen hoop, ben je radeloos en wil je het liefst niet meer leven.

I’ve been there.

Al raakt er 1 iemand geïnspireerd door mijn woorden en dat het iemand laat bewegen naar volledige vrijheid in zijn of haar hoofd, lichaam en het leven. Daar doe ik het voor.

Mijn missie is om zoveel mogelijk mensen te bereiken in dit leven. Om hen te inspireren dat je ondanks alles shit wat je in je leven meemaakt, zelf de keuze hebt hoe je ermee omgaat en dit juist gebruikt om te zijn wie je wilt zijn.

Dat je doet wat jij wilt en dat je groeit naar WIE je wilt zijn in dit leven!

Dankjewel!

Groetjes,
Jeff

Check ook mijn andere blogs!